‘Appeltje, eitje,’ dacht ik toen mijn zus zei: ‘Begin een petitie, Ro’m, ik teken direct.’ Deze aanmoediging, die mij zo goed deed, was de start van het opzetten van mijn burgerinitiatief. Mijn initiatief om een oudercursus op te nemen in het zorgpakket voor ouders, het basispakket waarin ook zwangerschaps- en geboortezorg zit.

Nu, drie maanden later, weet ik dat dat appeltje en dat eitje wel heel ver te zoeken zijn. Ik huurde een talentvolle jonge dame in, die mij helpt met het bekendmaken van mijn initiatief op Social Media. En ik maakte lijsten met namen van mensen waarvan ik zeker dacht dat ze mij  en mijn initiatief gingen ondersteunen. Vol goede moed ging ik op pad. Ik vertelde uitgebreid het burgerinitiatief verhaal en het was dan heel fijn als familie, vrienden en kennissen hun gegevens, met handtekening invulden. Ondertussen werd het initiatief ook via Facebook en LinkedIn bekend gemaakt, en vulden mensen ook via dat kanaal hun steunbetuiging in. So far, so good.

Het zijn er alleen veel te weinig…het gaat veel te langzaam. Tegelijk met de aanmoediging zei iemand: ‘Als je er al zo lang mee bezig bent (meer dan 10 jaar), dan doe je iets niet goed,’ Hm, dat vond ik niet zo leuk maar ik dacht tegelijkertijd: ‘En je hebt ook gelijk,’ En mijn man zei: ‘Ro’m, als jij 40.000 mensen kende dan was het zo voor elkaar, want je overtuigt ze altijd,’ en dat is ook bijna waar. 99% van de mensen knikt en begrijpt het als ik met ze spreek over de impact van het krijgen van een baby en dat dat (te) vaak de oorzaak is van het feit dat ouders soms al uit elkaar gaan voor dat hun kindje de peuterleeftijd voorbij is. En ook als ik spreek over een logisch gevolg van zo’n scheiding, dat zo’n alleen staand kindje vaak twee nieuwe gezinnen krijgt (want nog jonge ouders) maar voor altijd zijn eigen gezin ‘kwijt’ is.

Wanneer er niet gesteund wordt is dat vaak vanwege een weerstand. Sommige mensen kunnen niet geloven dat paren gaan scheiden vanwege de impact van het krijgen van een baby. Iemand wilde niet dat ondersteuning van de relatie van de aanstaande ouders in het zorgpakket zou komen. Er zijn mensen die niet geloven dat iemand aan zo’n cursus zou willen meedoen, zij zouden dat zeker niet doen. Meerdere mensen benoemen dat ze niet willen dat zo’n cursus ‘verplicht’ zou worden (in mijn beleving moet het niet ‘verplicht’ maar ‘gewoon’ worden). Er zijn mensen die geen gegevens durven geven en dat begrijp ik ook heel goed. En…het gewoon niet zien…een zoveelste petitie.

Ik ben ontzettend blij met de mensen die mijn initiatief wel steunen en nog blijer met de mensen die het delen, zodat nog meer mensen ervan horen. En zo heb ik ook van deze ‘les’ alweer veel geleerd en heeft het mij persoonlijk heel veel gebracht.

Morgen heb ik een gesprek met een dame uit de Tweede Kamer. Zij maakt onderdeel uit van de politiek in ons land. Ik weet dat mijn initiatief ooit gerealiseerd wordt, omdat het klopt. Omdat het de ontbrekende schakel is in het zorgpakket voor ouders.  En ik weet ook dat het pas gebeurt wanneer de politiek daar klaar voor is. Ik ben benieuwd wat er uit ons gesprek komt.