In de auto, een rit van twee uur voor de boeg, begin ik vanzelf een beetje te mijmeren over vroeger. Ik moet opeens denken aan een mooie zomer, toen ik een jaar of tien was. Ik zie mezelf lopen, tenger meisje met zwart lang haar, geruit groen/wit rokje aan en sandaaltjes aan mijn voeten. Ik voel me heel prettig met die herinnering in mijn hoofd. Ik vond het heerlijk om kind te zijn in het grote gezin waarin ik ben opgegroeid. Er was altijd iemand om te helpen, wanneer ik hulp nodig had en altijd iemand om met mij mee te gaan, wanneer ik iets moest doen dat ik moeilijk vond. Zelfs de aanwezigheid van mijn kleine zusjes, waar ik soms op moest passen, kon mij een enorme steun in de rug zijn.

Ik hield ook van school, van de lessen die voor mij heel overzichtelijk waren. Ieder op een stoeltje aan een tafeltje luisteren naar de prachtige verhalen van de juffen en de meesters. Het ‘stillezen’ uurtje waarbij je achter uit de bibliotheekkast een boek mocht kiezen. Ik las toen voor het eerst het boek Lijsje Lorresnor dat ik zo’n veertig jaar later vond op de boekenmarkt in Deventer. Libelle lezeressen hadden mij aan naam en auteur van het boek geholpen, want het enige dat ik als achtjarige na één keer het boek lezen had onthouden was summier het verhaal van het arme meisje, dat uitgroeide tot een heuse kunstenares.

Ik koester deze herinneringen. Wanneer werd ik eigenlijk van jong naar ouder, naar de oudere die ik nu ben? Ik weet het niet en het geeft ook niet. Ik was jong, ik werd moeder, ik werd oma. Ik heb mooie herinneringen en maak nog elke dag nieuwe. Ik gun dat zo iedereen.