Schuldloos gescheiden. Volgens mij kan dat net zomin als Scheiden zonder schade. In mijn beleving kan er bij een scheiding geen sprake zijn van schuld. Net als bij heel veel andere situaties waarbij het woord ‘schuld’ wordt genoemd. Heb jij schuld wanneer je verliefd wordt op een ander, terwijl je in je eigen huwelijk bent vastgelopen en er toch alles aan gedaan hebt om het beter te laten werken? Heb je schuld wanneer je wegloopt van je echtgeno(o)t(e) en je kleine kindje, omdat je ervan overtuigd bent dat dat ook voor hen het beste is en nog niet weet dat dat niet klopt? Het is een enorm drama voor alle betrokken partijen, maar heb je dan schuld?

Ik weet dat het programma Scheiden zonder schaden erop gericht is bij een scheiding de schade voor alle betrokken partijen en vooral voor de kinderen te beperken. Maar zonder schade scheiden, wanneer er kinderen bij betrokken zijn, is niet mogelijk.

In de scheiding die ik van dichtbij heb meegemaakt heeft de moeder van het gezin eens gezegd: ‘Ja, mijn kinderen zijn ook beschadigd, dat kan niet anders,’ en ik denk dat ze daarin gelijk heeft. Nu, een aantal jaren na de scheiding zie ik dat alle betrokken volwassenen hun uiterste best doen het voor deze kinderen zo goed en gemakkelijk mogelijk te maken. Wat dat inhoudt?

De rust voor de kinderen, van altijd weten wanneer ze bij pappa en wanneer ze bij mamma zijn. De volwassenen die meedenken over wat de kinderen nodig hebben voor school en dat naar hun beste kunnen, en in overleg, voor ze faciliteren. De liefde die ze van alle kanten wordt geschonken. De manier van overleg en elkaar aanspreken in het belang van de kinderen. Ervoor zorgen dat de kinderen weten: mijn pappa en mamma zijn niet meer samen, maar ze houden allebei van ons en wij mogen van allebei blijven houden. En zelfs van de nieuwe man of vrouw in hun leven.

Wanneer alle gescheiden ouders dit waar kunnen maken dan zijn we een heel stuk dichter bij ‘Scheiden zonder schade’.