Een school klas waarin de ouders van 14 van de 22 kinderen zijn gescheiden. Het merendeel van de kinderen in deze klas heeft gescheiden ouders. Je zou daaruit inderdaad bijna concluderen dat ‘scheiden de nieuwe norm is’.

Zover is het gelukkig nog niet en ik hoop dat het zover niet komt. Met een internationale dag van de scheiding waarin mensen die nog twijfelen over de streep kunnen worden getrokken zou het wel die kant op kunnen gaan. En ik vraag me af: hoe wenselijk is dat?

In NRC https://www.nrc.nl/nieuws/2021/09/03/scheiden-is-nu-de-norm-maar-de-samenleving-is-er-niet-klaar-voor-a4057012 vertelt filosoof en schrijver Stine Jensen dat de vader van haar kind en zij uit elkaar gingen toen hun dochter 2 jaar oud was. Ze vertelt dat het geen ‘lichtvaardig’ besluit was en misschien zelfs helemaal geen besluit maar eerder een ‘onoverkomelijke situatie’.

Deze scheiding staat vast niet op zichzelf. Meer dan tien jaar geleden al kende ik drie jongetjes die hun gezinnen verloren door een scheiding. Ze waren 4 maanden, anderhalf jaar en twee jaar toen dat gebeurde. Grote kans dat hun ouders ook in een ‘onoverkomelijke situatie’ terecht zijn gekomen waarop zij uit elkaar zijn gegaan. En dan blijf ik me afvragen: ‘Had het anders gekund?’

Wellicht hadden deze gezinnen wel bij elkaar kunnen blijven wanneer ze beter voorbereid waren op de impact die het krijgen van een kind op hun relatie ging hebben. Want die impact is er voor iedereen.

In het artikel lees ik als redenen voor de scheidingen: op elkaar uitgekeken zijn, botsende karakters, teveel afleiding waardoor bij problemen het oog snel afdwaalt, geëmancipeerde vrouwen die voor zichzelf kiezen, tinderende ouders. Niets wat met de kinderen te maken heeft. Hoezo moeten die er dan onder lijden?

In plaats van aan de achterkant conflicten te gaan begeleiden kunnen we beter aan de voorkant zorgen dat die conflicten er niet hoeven te zijn. Elk kind heeft recht op ouders die nadenken over wat ze doen in plaats van in ‘onoverkomelijke situaties’ terecht te komen. Als ze dan geen andere weg zien dan te gaan scheiden, zullen ze weten hoe ze het willen doen en dat is, omwille van de kinderen, geen vechtscheiding.

Nederland is blijkbaar nog niet klaar voor een oudercursus voor iedereen. Het wordt door veel mensen nog steeds gezien als ‘betutteling’. Ooit is de zwangerschapszorg er gekomen en daarna de geboortezorg. Voor de fysieke gebeurtenissen rond de geboorte van een gezin is alles geregeld. Nu nog de zorg voor de mentale kant en die zal ook ooit ‘gewoon’ worden gevonden. Dan zeggen we: ‘Zo gek, je moest overal een cursus voor volgen en een kind grootbrengen moest je zomaar kunnen. Gelukkig is dat nu niet meer zo.’ En dan ben je, als kind, geen uitzondering meer wanneer je ouders nog ‘gewoon’ bij elkaar zijn.