De 30 jarige Marlene heeft het gevoel dat haar twee jaar durende relatie, die ze een superfijne relatie noemt, is uitontwikkeld. Ze heeft een huis, een goed betaalde baan en een rijk sociaal leven. Ze weet niet of ze kinderen wil, wat de enige logische vervolgstap lijkt op het kaarsrechte spoor waarop ze zich begeeft. Marlene verlangt naar een open relatie. Ze houdt echt van haar vriend maar vraagt zich af waarom hun bestaan er zo conventioneel uitziet. Monogamie, volgens haar inperking van elkaars vrijheid en welk weldenkend mens kan daarvoor zijn, is onmogelijk. Tot zover Marlene’s verhaal in de rubriek ‘de liefde van nu’ in Volkskrant Magazine van 6 november 2021.

Ik heb vaker gelezen dat mensen zeggen dat ‘monogamie niet kan’. De mens zou daarvoor niet gemaakt zijn. Ik heb daar best vaak over nagedacht toen we een stuk jonger waren en nog niet zoveel van elkaar wisten als nu. Ik was erg onzeker en beschermde onze relatie zodanig dat ik bij deze en gene te boek stond als vreselijk jaloers. Ik was bang dat ‘iets wat niets voorstelt’, zoals wel werd gesproken over vreemdgaan, tussen ons iets blijvend stuk kon maken. En tegelijk dacht ik ook wel eens: ‘Misschien doe ik er wel heel spastisch over en maakt dat juist iets tussen ons kapot,’.

Na bijna 40 jaar een monogame relatie weet ik dat wij het gewoon zijn. Wij zijn monogaam. Wij perken elkaars vrijheid op bijna geen enkel gebied in. We gaan ook los van elkaar met mensen om. We zeuren niet en maken geen ruzie, al heel lang niet. En dat we dat vroeger deden (ik, zeuren) had met onze jong- en onervarenheid te maken. We hebben liefde op de eerste plaats voor elkaar, ons gezin en onze familie en intiem zijn we met elkaar (niet met anderen) omdat we dat willen.

Ik vind twee jaar wel erg kort om je relatie al uitontwikkeld te hebben maar misschien kan dat. En ik weet dat je ook zonder open relatie niet op een kaarsrecht spoor hoeft te blijven. Wij hebben, gedurende onze lange relatie, meestal gekozen op basis van impulsiviteit en verwondering, zoals Marlene zegt te willen. En daarvoor hebben we geen open relatie nodig.

Ik denk eigenlijk dat wel of niet monogaam zijn in de genen zit. En ik denk dat het meestal wel in één van de mensen binnen een relatie kan zitten. De ander kan dan verrast worden door zijn of haar partner te verliezen, aan een ander monogaam persoon.