In de Volkskrant van 22 oktober 2022 lees ik een artikel over ‘spijtmoeders’. Het is niet het eerste en zal ook vast niet het laatste artikel zijn dat ik erover lees. Niemand weet van tevoren hoe het zal zijn om een kind te hebben. Dat blijft altijd een mysterie dat pas kan worden onthuld wanneer het kind(je) er is.

Een even vast gegeven als dat mysterie is, dat er geen kind wordt gemaakt wanneer niet twee mensen bij elkaar zijn gekomen om dit mogelijk te maken. Deze twee mensen hebben daarmee een verantwoordelijkheid op zich genomen die niet voor iedereen even gemakkelijk blijkt.

Wat ik in dit artikel, en ook in andere die ik over dit onderwerp heb gelezen, mis is het belang van de relatie, het feit dat er niet alleen een moeder is geboren, maar ook een vader en hiermee ‘een gezin’. Over de vaders wordt bijna niet gerept, hooguit over het feit dat ze niet evenveel voor het kind en de moeder doen als de moeders doen voor het kind en de vader. Mijn vraag is of dat wel moet.

Elke relatie zit anders in elkaar en wat we wel of niet voor elkaar doen is een gevoel, een beleving. We weten het pas als we er met elkaar over praten. Als we benoemen wat we ‘spijtig’ vinden. Het helpt ook erg als we dat kunnen doen zonder elkaar te overladen met verwijten. Als we onze angsten en frustraties aan elkaar benoemen dan kunnen we er ook samen wat aan doen.

In een relatie zou niet op een weegschaal moeten worden afgewogen, wat we voor elkaar doen. Als we samen één of meer kinderen hebben dan zorgen we daar samen voor, dat zou de goede norm zijn. En hoe dat ‘samen zorgen voor’ eruit ziet dat maakt elk stel ouders samen uit. De één zorgt meer voor het kind, de ander brengt meer geld in, of je doet samen, met hulp van familie of met betaalde hulp, ongeveer de helft. Alles is mogelijk omdat je er samen de baas over bent.

Waar heeft een spijtmoeder echt spijt van? Dat ze een kind heeft gekregen? Dat geloof ik niet. Ik geloof wel dat ze het spijtig vindt hoe haar relatie zich heeft ontwikkeld nadat het kind is geboren. En dat is volgens mij een heel andere discussie.

Misschien onderschatten we met elkaar het belang van een relatie, terwijl die in mijn beleving zo belangrijk is. Wat wil je in je relatie? En wat wil je daar zelf voor doen? Realiseer je je dat je samen verantwoordelijkheid hebt in een relatie, maar dat je alleen invloed hebt op wat je zelf doet?

En misschien zijn er wel moeders die echt spijt hebben dat ze een kind hebben gekregen en dat is dan heel verdrietig. Ik hoop dat deze moeders steun krijgen van de vaders van hun kind(eren) en van hun familie. Omdat hoe ze ermee om kunnen gaan heel bepalend is…voor het kind.