Ze zitten met zijn vieren om de tafel. De oudste heeft bedacht dat ze samen een spel zullen maken en daarvoor doen ze nu een echte brainstormsessie. Ze kunnen beginnen wanneer Famke van oma een bloknoot heeft gekregen want Famke zal notuleren. Om de beurt mogen ze iets noemen wat zal bijdragen aan het spel en wanneer de peuter aan de beurt is volgt vlot zijn antwoord: tekening. ‘Neehee,’ protesteert zijn broer maar Famke zegt: ‘Jawel, dat is goed,’ en ze notuleert: Noah, tekening. Finn zegt dat dit nog maar de eerste sessie is en dat ze eerst een prototype zullen maken dat nog veel zal veranderen voordat het eerste spel zal worden uitgegeven. De jongere kinderen en oma zijn diep onder de indruk.
Na veel discussiëren, tekenen en knippen zijn ze er eerst klaar mee en het volgende spel wordt geboren. Als ik ze in onze slaapkamer hoor rommelen blijken ze ‘voor een goed doel’ ons waterbed over te zwemmen. In drie slagen borstcrawl komen ze van de ene naar de andere kant en zo komt iedereen een paar keer aan de beurt. Moe maar voldaan zwemmen ze ‘voor nep’ een enorm bedrag bij elkaar.
Ze kunnen verbazend goed samen spelen. En dat zegt wel iets over de oudste twee. Onvermoeibaar nemen ze de jongste twee op sleeptouw. Voetbal, Lego, tekenen, alles komt voorbij. Ze kijken zelfs samen naar ‘Miss Moon’ wat de oudsten al geruime tijd als saai bestempelen.
Het spel komt de volgende dag af. Niemand weet nog of en hoe het werkt want het is nog maar de eerste versie van het prototype. Ik keek vroeger naar mijn kinderen en dacht soms: ‘Hoe zouden ze zijn, over tien jaar?’ Op zulke momenten denk ik dat bij deze kinderen ook. Drie zullen dan tieners zijn, de oudste 21. Ze zullen iets ‘doen’. School of werken. Maar ik hoop vooral dat ze vrienden zullen blijven en elkaar graag blijven zien. En ik neem me voor meer van deze weekendjes te plannen. Dat ze met zijn allen bij opa en oma zullen logeren, zonder hun pappa’s en mamma’s en dan samen mooie herinneringen maken.