Twee mensen krijgen een baby’tje. Ze kijken elkaar vertederd aan en geloven oprecht dat ze samen zullen opgroeien. Een gezinnetje te zijn en te blijven, omdat ze daarvoor gekozen hebben. Slechts een paar jaar later gaan de ouders uit elkaar. Er is pijn en verdriet. Begrijpelijk. Maar hoe het kan uitmonden in ouderverstoting is elke verstoten ouder een raadsel.
Ik zie een 2Doc over verstoten vaders. Drie vaders vertellen over omgangsregelingen die niet worden nagekomen, valse aangiftes die worden gedaan, instanties die niet beide partijen gelijke kansen lijken te geven, kinderen die niet meer bij hun vader willen zijn, dwangsommen die worden opgelegd wanneer een ouder blijft dwarsliggen. Natuurlijk is dit alles verteld vanuit het perspectief van de vaders, het wordt aan het einde van de documentaire nadrukkelijk vermeld.
Eén verhaal werpt misschien licht op dit fenomeen waarin iedereen als verliezer dreigt uit te komen. Deze vader komt ook uit een ‘gebroken gezin’. Zijn ouders zijn gescheiden toen hij 7 jaar was. Hij heeft zijn vader daarna niet meer gezien tot zijn 18de, toen hij dacht verhaal te gaan halen. Toen bleek dat zijn vader hem wel had willen zien maar het toch steeds niet voor elkaar kreeg.
De vader bezoekt zijn moeder en kijkt met haar naar een videoband uit zijn jeugd toen zijn vader nog bij hen was. Op zijn vraag waarom hij zijn vader na hun scheiding niet meer zag antwoordt zijn moeder dat dat niet aan haar lag. Er was geen omgangsregeling en zijn vader had gewoon kunnen komen. Maar hij was voor hun geen goed voorbeeld, zegt moeder. De zoon zegt dat zijn ex over hem precies hetzelfde zegt. Moeder wil van zo’n vergelijk niets horen. ‘Je hebt aan je vader niets gemist,’ zegt zij, ‘je hebt een leuke jeugd gehad. Ik wilde voor jullie rust,’
De zoon antwoordt dat hij geen leuke jeugd heeft gehad, hij heeft altijd iets gemist. En hij wil zijn dochter dat besparen. Moeder vraagt waarom hij er nu pas mee komt. Zeker omdat dat nu ook met zijn dochter gebeurt? Zoon geeft aan dat hij dat vroeger ook wel had willen zeggen maar hij wist niet aan wie. Er werd al die jaren niet over zijn vader gesproken.
Uit dit dappere gesprek tussen moeder en zoon blijkt dat moeder uit goede bedoeling heeft gehandeld. Haar zoon was hier al van overtuigd. Maar uit het gesprek blijkt dat moeder en zoon een heel ander gevoel hadden over wat uit die goede bedoeling is voortgekomen. Wat de zoon heeft gemist heeft moeder nooit opgemerkt…of was het misschien te pijnlijk voor haar om te voelen?
De wanhoop van de zoon om het feit dat zijn dochter moet ondergaan wat hijzelf heeft ondervonden moet verschrikkelijk zijn. Daarom vecht hij al jaren om dat onrecht recht te zetten. Ook zijn ex zal een goede bedoeling hebben en nu (nog) niet weten welke schade er bij haar kind ontstaat.
Tenzij er sprake is van seksueel of ander misbruik of mishandeling heeft een kind zijn beide ouders nodig en hij heeft er recht op. Wat kunnen we hiervan leren?
Kunnen we hier iets van leren?