Mijn man en ik zijn samen thuis. Net als heel veel andere mensen in deze vreemde tijd. Terwijl hij een digitaal overleg heeft in onze woonkamer hang ik buiten de was op het balkon. Het is nog pittig koud met een blauwe, beetje sluierachtige lucht. Het is stil om mij heen terwijl we te midden van tientallen eenpersoonseenheden wonen. Ook onze buren boven en onder ons hoor ik niet en achter ons huis is en blijft het schoolplein voorlopig leeg, net als de school.
Er hangt een vreemde, beetje serene sfeer om ons heen. Drie dagen geleden zijn wij, voorlopig voor het laatst, bij een echtpaar op bezoek geweest. Twee weken geleden had ik voor het laatste een zusje op bezoek, vorige week, voorlopig voor het laatst, andere familie. Ik kan niet naar Diemen reizen om op mijn kleinzoontjes te passen. Ze zijn beiden al een tijd verkouden en het is voor hun ouders een hele toer om ze op hun betrekkelijk kleine appartementje te helpen met het huiswerk van de oudste die net in groep 3 is begonnen. Tegelijk moet de jongste van 3 worden beziggehouden en moeten ze om de beurt hun eigen werk voor elkaar zien te krijgen. Zij zijn beiden zelfstandig ondernemer en gewend om van tijd tot tijd thuis te werken maar niet met steeds hun jongetjes om hen heen.
Elke dag krijgen wij updates, van de kleinste die op het balkon ‘gelucht wordt’, vader en zoon die de familie verschillende challenges sturen op een filmpje. Vader die 7 keer een toiletrol weet hoog te houden, zoontje die een minuut ‘plankt’ en op een ander filmpje de jongste die ondersteboven met zijn voeten tegen de muur staat.
Moeder weet zelfs op dat kleine oppervlak meer dan 6000 stappen te zetten door indoor bootcamp te doen, Just dance en alle stappen die een moeder sowieso de hele dag zet, waar ze ook is.
Gelukkig woont de andere familie dichtbij en komen de grote kleinkinderen (voorlopig) nog wel op hun oppasdag. Ze maken hun huiswerk en op verzoek van hun moeder geef ik ze een uurtje Engels. Heel leuk om even mijn oude vak op deze manier weer op te pakken. Voor de buitenlucht en beweging gaan ze met opa (voor oma) een speurtocht uitzetten en leven zich even uit op het verlaten schoolplein.
We leven allemaal een beetje in onze eigen bubbel en onverwacht komen we in een modus van ‘pas op de plaats en nadenken over het vervolg’.
Tegelijk zijn er de mensen die nu keihard werken om het virus de baas te worden en uit te bannen. De mensen die, waar ze kunnen, anderen om hun heen bijstaan. De ouders die opeens twee taken tegelijk moeten doen, hun werk en hun kinderen. Respect voor al deze mensen en hopen en bidden op een goede afloop.