We waren er eerder niet aan toe,’ zegt hij. We wandelen in de stad, de aardige kennis en ik. Nooit spraken we elkaar zo, en het blijkt verbazend makkelijk te gaan. Zijn opmerking betreft het krijgen van kinderen. Ze wilden hun zaakjes op orde hebben en allebei zeker weten eraan toe te zijn. Het klinkt mij in de oren, als een prima basis voor het stichten van een gezin.

Ik glimlach en vertel hoe wij daar niet aan toe kwamen, omdat ik zwanger raakte toen ik mijn man net kende, en eigenlijk, nog niet echt. Hij was 22 en ik net 24. We hadden een jaar verkering, zoals we dat toen noemden. En na dat jaar wisten wij nog weinig van elkaar. ‘We namen onze verantwoordelijkheid,’ zeg ik, ‘en we leerden met elkaar praten, want dat was nodig, voor de baby,’

Thuis mijmer ik daar verder over. Is het één beter dan het ander? Het lijkt mij ingewikkeld om te bepalen wanneer je nu precies klaar bent voor een kind. Ik heb een keer mensen horen zeggen dat ze eerder aan kinderen waren begonnen, als ze hadden geweten dat het zo was. Voor ons was dat dus niet aan de orde, ze kwam gewoon. Het besluit was voor ons genomen.

En toen…? Ik stopte met werken om voor het gezin te zorgen. Mijn man werkte keihard om het gezin te voeden en te kleden. Met het leren kennen van ons kleintje leerden we ook elkaar kennen. En dat ging niet zonder slag of stoot. Gelukkig was er liefde. Als die er is lukt uiteindelijk alles.

Er zullen altijd omstandigheden zijn. Dat is de uitdaging van het leven. En hoe je daarmee omgaat, dat bepaal jij. En als je samen bent, jullie. Het klinkt simpel en ik weet dat dat niet altijd zo voelt. En dan hoeft het nog niet zo te blijven. Dus vraag je vandaag eens af hoe het is. Heb jij de omstandigheid in de hand? Of heeft de omstandigheid jou?