In het Volkskrant Magazine lees ik over een jonge moeder, haar kinderen zijn vier en vijf jaar, die al twee jaar een buitenechtelijke relatie heeft met een collega. Elke zes weken ontmoeten zij elkaar privé en maken dan samen een lange, liefdevolle wandeling. Er wordt gezoend en er worden gesprekken over het leven gevoerd en daaruit lijkt de relatie te bestaan.

De jonge moeder gaat er bijna kapot aan en tegelijk leeft ze op deze ontmoetingen. Ze heeft meerdere keren bij haar man aangegeven dat ze niet gelukkig is in hun relatie, dat ze meer verbondenheid met hem wil en hij doet het af als ‘haar probleem’.

In een ander blad lees ik over een jonge vader die bij zijn vrouw een piepjonge stagiaire van zijn werk aanbeveelt als oppas voor hun kind. Ze kunnen dan tegelijk sporten en zo meer tijd voor elkaar hebben op andere avonden. De jonge moeder heeft lang niets in de gaten. Totdat ze een keer besluit toch niet te gaan sporten, ze voelt zich niet lekker en heeft zich door haar man laten overhalen wel te gaan. Thuisgekomen vindt ze haar man met de oppas/stagiaire in hun echtelijk bed.

De man stamelt dat het ‘niet de bedoeling was’ en moet diep door het slijk, en het duurt een hele tijd, voordat zijn vrouw hem kan vergeven (voor de kinderen, of misschien toch ook voor haarzelf).

Toen ik zelf net de veertig gepasseerd was las ik over een echtpaar, iets ouder dan ikzelf, waarvan ook de man was vreemdgegaan. Hoe deze relatie verder ging weet ik niet meer, maar wel dat ik me erover verbaasde dat de dame van het stel dacht ‘dat je op die leeftijd toch geen seks meer had’.

Ik wilde juist niet vreemdgaan waardoor ik, na een half jaar huwelijk, mijn man verliet. De man waarvoor ik dat deed, en met wie ik al bijna 40 jaar samen ben, had mij de ogen geopend en mij laten zien hoe mannen ook kunnen zijn. Ik had het geluk dat ik nog geen kinderen had en ik denk dat mijn ex-man, in ieder geval uiteindelijk, begreep dat ik met mijn man een veel betere match ben. Ik had, als ik het had gekund, hem deze ervaring liever bespaard.

Ik heb er vaak moeite mee als mensen vreemdgaan, en ook als mensen gaan scheiden, wanneer er jonge kinderen in het spel zijn. En toch kan ik het soms ook zo goed begrijpen. De verhalen zijn altijd verschillend en hoewel ik ervan overtuigd ben dat je met goede communicatie vaker dan we denken vreemdgaan en scheiden kunt voorkomen, weet ik dat je soms tegen de klippen op kunt communiceren en het toch niet kunt voorkomen.

Toch is het alles waard te communiceren, hoe moeilijk dat ook is, wanneer je je over je relatie onzeker voelt. Als er liefde is, vecht er dan voor, omdat je kinderen, je liefste en jijzelf, het waard zijn.