Haar ware verhaal is in twee boeken verwerkt. Een draagt de titel: Mijn ware verhaal, de andere heet: Maar buiten is het feest. Heel nauwgezet wordt in het eerste boek verteld hoe het gaat wanneer je niet veilig bent op de plek waar je juist veilig moet zijn. Hoe je in shock bent omdat, wat jou als klein meisje wordt aangedaan, voor jou niet te bevatten is en ook niet te (ver)dragen. Hoe je geest wegdrijft van wat er gebeurt, zich scheidt van je lichaam, omdat je het (gebeuren) anders niet overleeft. En hoe je er toch ‘aan went’ omdat het steeds weer gebeurt, dat onvoorstelbare, dat enorm gewelddadige dat een volwassen man jou, het kleine meisje, aandoet.

Hoe kan dit gebeuren? Nederland is een beschaafd land. Met wetshandhavers! Met hulpverleners!

Woonde dit meisje in een hutje op de hei? Nee, gewoon in een stadje, met heel veel buren om haar heen, met een gezin in haar huis, met een moeder…die helaas niet in staat was haar meisjes te beschermen tegen de ‘bully’ die ze trouwde nadat haar man haar, en de kleine meisjes, had verlaten.  

Mijn hart huilt om dit gezin, ook al is het allemaal al decennia geleden gebeurd. Er blijft altijd pijn omdat het leed van zo’n jeugd onverdraaglijk is. Daarom ook bewonder ik de dame die gegroeid is uit dat kleine meisje van toen. De rechtszaken  die ze met haar moeder en zussen tegen de man heeft aangespannen en gewonnen.

Ik las ergens dat een persoonlijk verhaal ook altijd een universeel verhaal is. Seksueel misbruik komt schrikbarend veel voor. Al die kleine en jonge meisjes, soms ook jongetjes, die in hun eigen huis bedreigd in plaats van beschermd worden. Dat kan wanneer mensen weg kijken. Dat kan wanneer we vinden ‘dat we ons niet met elkaar moeten bemoeien’.  Dat kan wanneer ouders, of één van de ouders, niet sterk in hun schoenen staan. Dat kan wanneer instanties ‘maar wat doen’, in plaats van de gezinnen daadwerkelijk te helpen.

Dit moet stoppen. Echt stoppen. Misschien kunnen we proberen zorg uit te spreken tegenover een ouder waarvan we vermoeden dat er problemen zijn binnen het gezin. Dat vraagt heel veel moed en ik hoop dat ik die moed heb wanneer ik zelf een keer op zo’n situatie stuit.

We kunnen met elkaar niet accepteren wat onacceptabel is.