Lang geleden, helemaal aan het begin van ons huwelijk, zei ik iets tegen mijn man waarvan ik later, en nu nog steeds, dacht: ‘Dat ik dat zomaar deed en durfde,’. We waren begin twintigers, we kenden elkaar nog niet goed. We waren al wel getrouwd en ons kleine kindje lag in de wieg.

Ik weet nog precies hoe we bij elkaar stonden. Hij stond op het punt naar zijn werk te gaan, ik werkte in die tijd een paar uur per week om verder voor ons kindje te zorgen en bleef die dag thuis. Er stond al een paar dagen iets ‘tussen ons’ waar ik steeds aarzelend en voorzichtig vragend, niet achter kon komen wat het was. Achteraf was het de eerste van vele van deze periodes die wij in ons huwelijk hadden. Hij kuste mij om weg te gaan en ik zei, plompverloren: ‘Ik wil met je praten en ik wil met je naar bed,’ Hij keek mij, en misschien was het een beetje verbouwereerd, aan en zei: ‘Ik vind dit een bedreiging voor ons huwelijk,’ En we waren nog maar net begonnen.

Instinctief wist  of voelde ik toen al dat wij het ‘goed met elkaar voorhadden’. Dat wij van elkaar hielden staat buiten kijf maar ik voelde me nog zo onzeker dat ik dat toen niet zo stellig zou hebben durven zeggen. Ik weet niet meer precies wat er gebeurde toen hij uit zijn werk thuiskwam, maar we zullen erover gesproken hebben.

Onze communicatie verliep die eerste jaren nog niet soepel en de gesprekken over moeilijke onderwerpen moesten van mij komen, maar ik weet nu hoe goed het is dat we dat nooit uit de weg zijn gegaan. We hebben gaandeweg geleerd dat onze relatie beter en gemakkelijker werd, en zich ook heeft verdiept, door te praten over wat ons bezighield.

En dat is wat voor ons werkt, niet alleen praten over wat ons dwarszit maar praten over wat ons bezighoudt. Elkaars leven delen. In die beginjaren zei ik ook een keer tegen hem: ‘Je bent de mooiste man die ik ken, maar ik wil ook weten wie je bent en wat je bezig houdt,’. Doordat ik dat toen zei, en hij sindsdien steeds meer met mij is gaan delen, weet ik nu ook wie hij is en waarom ik hem ook van binnen zo mooi vind.

In de gezinnen waar wij uit komen werd wel gepraat maar werden ook veel dingen niet gezegd. Misschien heb ik mijn gezin wel eens ‘overspoeld’  met communicatie, maar ze weten dat de intentie goed is. Met elkaar en onze kinderen hebben we, in mijn beleving, een goede relatie met ook ruimte voor ‘een keer in de fout gaan’ (ook wij als ouders) en ‘een kritische noot’, in de wetenschap dat we van elkaar houden.

Zeggen wat je wilt is volgens mij cruciaal in een relatie en de andere kant ervan is net zo belangrijk, namelijk, luisteren en ervoor open staan wat de ander je wil vertellen. Ik ben blij dat wij dat kunnen.