Toen ik gisteren met jullie vader naar huis reed zei ik: ‘We zijn 40 jaar samen, hè?’ Hij antwoordde: ‘Deze maand.’ En ik zei: ‘Ja, de 21^ste (April) ,’.

Vannacht was ik even wakker en ik dacht: ‘Er is in die 40 jaar wel wat gebeurd,’. We hadden regelmatig ‘issues’ en opeens hoopte ik dat jullie daar niet teveel ‘last’ van gehad hebben. We hebben geprobeerd het van jullie weg te houden, maar jullie zullen ongetwijfeld wel eens aangevoeld hebben ‘dat er iets was tussen pappa en mamma’.

Inmiddels weten jullie, vanwege jullie eigen langere relaties, dat het erbij hoort. Het betekent juist dat je om elkaar geeft. Wanneer je onverschillig voor elkaar bent dan hoef je je niet op te winden of, nog erger, zeg je misschien dingen tegen elkaar, die heel kwetsend kunnen zijn. Dat doen wij niet, niet tegen elkaar en ook niet tegen jullie. Wij geven juist veel om elkaar.

Toen vroeg ik me af, of jullie wel weten hoeveel ik van jullie vader hou. Hoe graag ik bij hem ben en hoe blij ik ben om al zo lang naast hem en met hem te leven. Volgens mij weten jullie dat hij mij redde van een leven dat niet bij mij paste. Dat ik nooit had kunnen worden wie ik nu ben, wanneer ik destijds niet met hem getrouwd was.

En het mooiste blijft dat wij daardoor jullie hebben gekregen. Nu twee mooie, integere jonge vrouwen, zelf ook echtgenotes en moeders van wie ik, gedurende jullie kinderjaren al, zoveel heb kunnen leren.

Ik wens jullie wat wij hebben, een lang leven samen en dat je je bewust blijft van de liefde die je voor elkaar en jullie kinderen voelt. Ik ben van plan nog heel lang met jullie samen te zijn, maar dit, lieve meisjes, wilde ik toch een keer gezegd hebben.

Heel veel liefs,

                         mamma