Er zijn veel kinderen die noodgedwongen in twee huizen moeten wonen, en zij zijn nog de gelukkigen, omdat dat bij hun eigen ouders is. Ik heb het lange tijd aangehoord van leerlingen vroeger, waarbij dat trekken van het ene huis naar het andere, te vaak, niet soepel verliep. Dat ging van boeken die net bij de ouder lagen waar de leerling die dag niet vandaan was gekomen, tot een jongeling die elke dag bedacht waar hij die dag ging slapen en waar hij ging eten; omdat zijn beide ouders hem zo graag bij zich wilden hebben.       

Sinds een aantal maanden zijn wij het zelf die elke week van het ene huis naar het andere trekken, niet omdat onze ouders gescheiden zijn (wij zijn zelf de ouders) maar omdat we op twee plekken wonen en werken. En nu voelen we een beetje hoe dat misschien voor de kinderen is. Het grote verschil is dat wij zelf beslissen hoe we het doen, en de kinderen daarbij afhankelijk zijn van hun ouders.

Wij hebben inmiddels een modus gevonden die het voor ons heel gemakkelijk maakt. We hebben allebei een werk-tas waarin in ieder geval de laptop met toebehoren mee moet. Verder hebben we altijd een eet-tas mee waarin steeds minder mee gaat. En we hebben ieder een toilettas die we altijd meenemen.

Alle vaste dingen hebben we dubbel, d.w.z. toiletspullen als tandenborstels en tandpasta, lenzendoosje en toebehoren, douchespul, shampoo, bodycrème enz. Datzelfde geldt voor de keuken; pannen, bestek, enz. kruidenpotjes, boter, koffie, thee, alles wat we elke dag gebruiken.

Qua kleding en schoenen was het lang nadenken en heel lang heen en weer slepen voordat we het voor elkaar hadden. Voor mij betekent het genoeg ondergoed en sokken in beide huizen, kledingstelletjes die bij elkaar horen, verdeeld over de twee huizen en opletten welke schoenen ik waar wil hebben.

Qua schoonmaken is het heel gemakkelijk in die twee kleine huisjes; ik probeer op de dag van vertrek het huisje dat we gaan verlaten schoon en netjes achter te laten met op het wasrek de schone was die daar kan blijven hangen tot we terugkomen. Ik hou van beide huizen evenveel en vind het altijd fijn weer naar het andere huis te vertrekken. En dat is omdat we er zelf over gaan hoe we de beide huizen bewonen.

Ik vraag me vaak af hoe het echt is voor de heen en weer trekkende kinderen, omdat zij te maken hebben met hun ouders die beslissen hoe zij hun beide huizen bewonen. Ik hoop dat daarbij het belang van de kinderen voorop staat.