‘Ze voelde voor mij als een vreemd welpje,’  dit is de beste, eerlijkste en meest oprechte uitspraak over een kind uit een oorspronkelijk gezin, dat ik ooit heb gehoord. Vele tweede huwelijken of relaties gaan ook stuk en wanneer daar kinderen bij betrokken zijn, zou dit een plausibele reden daarvoor kunnen zijn.

Het is niet moeilijk van een jong kindje te houden dat door je vriend of vriendin, wanneer jullie een relatie zijn begonnen, uit een eerdere relatie is meegenomen. Het overweldigende gevoel dat een stiefouder ervaart wanneer hij/zij voor het eerst zelf ouder wordt kan echter iets doen met het gevoel dat er tot die tijd was voor het jonge stiefkindje. Voor de nieuwe moeder zal dit mogelijk nog sterker zijn dan voor de nieuwe vader. Zij heeft immers het nieuwe kindje onder haar hart gedragen. Het verschil is enorm en dat is heel logisch. Voor de vader of moeder van het eerste kind is het de uitdaging dit toch in goede banen te leiden. Voor hen is het gevoel voor beide kinderen hetzelfde, terwijl voor de nieuwbakken ouder, op dat moment en in die omstandigheden, dat vaak niet te bevatten is.

Communicatie is in deze situatie van groot belang. Voor de ouder van beide kinderen is dit, vanaf dat moment, het ‘eigen’ gezin. Voor de nieuwe ouder kan het teveel zijn en is er goede en liefdevolle communicatie nodig om deze nieuwe ouder te laten inzien dat ook het eerste kindje onderdeel uitmaakt van het nieuwe, samengestelde, gezin.

Het is niet gemakkelijk om een samengesteld gezin te zijn en de moeilijkste positie daarin is vaak die van het kind uit het oorspronkelijke gezin, in ten minste één van de twee nieuwe gezinnen en soms zelfs in beide gezinnen.

Ik heb vaak tegen ouders gezegd: ‘Als jij het moeilijk vindt (elke situatie die zich in, of na, een scheiding voordoet), stel je dan voor hoe moeilijk het voor het kind of de kinderen is,’. En het grote verschil is dat de ouder er invloed op heeft en het kind, zeker als het heel jong is, helemaal niet.