In de grote familie, en ons veel kleinere gezin, waarin ik ben opgegroeid zijn veel van de grote hobbels, ongemakkelijkheden en misschien wel levensdrama’s voorbij gekomen. We hebben te maken (gehad) met wat men noemt ‘stoornissen’ als ADHD en autisme, ziekten als kanker, hartfalen, astma, Parkinson, depressies en bij één van onze jonge kinderen diabetes. Hoog sensitief, kinderloosheid, lhbti, ontslagen, handicaps, echtscheidingen en overlijdens op veel te jonge leeftijd maken ook onderdeel uit van ons leven.

Toch komen we er samen ‘goed’ door. Ik schrijf dat toe aan het grote netwerk dat wij met elkaar zijn en hebben, oftewel ‘the village to raise the child’. Ik heb de ervaring van een grote familie en een klein gezin en die zijn beiden, bij het opgroeien en ouder worden, ‘bij elkaar’ gebleven. Je kunt je familie niet kiezen, maar je kunt er wel voor kiezen hoe je, in je familie, met elkaar om wilt gaan. Strubbelingen, onenigheden en ruzies zijn er helaas overal en ik ben ervan overtuigd dat het niet erg hoeft te worden wanneer ieder zou kunnen kijken naar wat zijn eigen aandeel daarin is, want die is er…altijd.

Dat de overheid steeds meer lijkt te falen bij de hulpverlening, die juist goed zou moeten zijn, heeft ook te maken met het grote aantal mensen die die hulp lijkt nodig te hebben. Ik zeg ‘lijkt’ omdat veel minder hulp nodig zou zijn wanneer ieder in staat zou zijn, eigen verantwoordelijkheid te onderkennen. Wanneer (scheidende) ouders niet in staat zijn voor hun kinderen te zorgen dan grijpen instanties in. Met veel te vaak gevolgen die, voor de mensen die geholpen zouden moeten worden, verkeerd uitpakken. Dat kun je in veel gevallen voor zijn door in je ‘village’ hulp te zoeken en dat vraagt ook van de mensen in je ‘village’ verantwoordelijkheid. Samen kritisch kijken naar wat er daadwerkelijk gebeurt, en dan helpen en die hulp toelaten.

Hoe wij het redden heeft te maken met communicatie. In onze familie en ons gezin doen we het allemaal op onze eigen manier, maar we doen het omdat we elkaar belangrijk vinden en liefde en respect voor elkaar hebben.

Het gezin als hoeksteen van de maatschappij lijkt (is, volgens velen) achterhaald, maar waar we steeds weer achter komen is dat het altijd bij het gezin begint. Het begint bij de geboorte van een gezin. Op dat moment moet de village gevormd worden en ben je enorm in het voordeel wanneer je familie hebt die jou te hulp kan schieten wanneer je die nodig hebt. Een verstoorde relatie, een verbroken band is te herstellen, als je het van beide kanten wilt. En ook vrienden, familie van familie en buren kunnen deel uitmaken van een village.

Zo redden wij het met elkaar, omdat we het willen.