Op zoek naar een ander boek vind ik het boek van Matthew Perry, vers van de pers. 10 jaar lang speelde hij de rol van Chandler in de hit-serie Friends die liep van 1994 tot 2004. Ik zou er nog steeds dagelijks van kunnen genieten al heb ik de afleveringen bijna allemaal meerdere keren gezien.

Matt Perry was één van de twee belangrijkste grappen bedenkers van de serie. Daarom verbaasde het mij zo dat hij tijdens de Friends reunion in 2021 zo’n gelaten, bijna angstige indruk op mij maakte. Hij leek oud en breekbaar, in niets de grappige, zeer aanwezige Chandler zoals ik me hem herinnerde.

Ik had al eens gelezen dat zijn ouders scheidden voordat hij een jaar oud was. Dat was de eerste trigger tot de verlatingsangst die zijn hele leven bij hem is gebleven. Dat moeder vervolgens de ene na de andere vriend ‘versleet’ hielp ook niet echt en al helemaal niet dat hij vanaf zijn vijfde ‘als een alleenreizend kind’ van Canada naar Amerika werd gevlogen om tijd bij zijn vader door te brengen.  

Ook begreep ik uit showbizz nieuwsberichten dat hij meerdere malen in afkickklinieken moest proberen van zijn drank, drugs en sigarettenverslaving af te komen. Dat hij het heeft overleefd is een groot wonder, dat hij ook als zodanig beschouwt.

Zijn verslavingen zitten deels in zijn genen en of zijn problemen daarmee zo groot zouden zijn geworden in een andere gezinssituatie is nooit met zekerheid te zeggen. Feit is wel dat hij tot op heden zich niet veilig genoeg heeft gevoeld om zich ooit aan iemand te binden. En dat hij zich ‘van het gezin dat zich om hem heen vormde’ geen onderdeel voelde. Zowel bij zijn vader als bij zijn moeder heeft hij halfzusjes en een halfbroertje van wie hij veel houdt. Maar zij zijn de gezinnen van zijn ouders. Waar hij zich geen onderdeel van voelt.

In zijn algemeenheid kunnen kinderen in soortgelijke situaties ‘zich alleenreizend’ voelen. Terwijl hun ouders daarin het verschil kunnen maken.