We zijn geneigd de mensen in onze ‘inner circle’ beter te vinden dan de rest van de mensen. Ik heb zo vaak iemand horen zeggen: ‘Het zat tussen hen niet goed, maar dat kwam door haar,’ en zij is dan meestal degene die niet behoort tot de familie.   

Ik vind het altijd moeilijk wanneer bij een scheiding de schuld wordt geschoven naar de partij die niet tot de eigen familie behoort, terwijl er bij een scheiding geen kwestie hoeft te zijn van schuld. Wel van hoe er door de betrokken partijen mee omgegaan en tegenaan wordt gekeken. En een vechtscheiding kun je in je eentje niet hebben. Gevochten wordt er wanneer er twee partijen aan mee doen.

Ik probeer oprecht begrip te hebben voor beide partijen want elke scheiding is moeilijk en gaat gepaard met pijn. En helaas niet in de laatste plaats voor de kinderen.

En toch…en toch…blijk ik ook met twee mate te meten. Ik heb ook meestal meer begrip voor mijn  eigen familie- en gezinsleden dan voor wat we noemen ‘aangetrouwd’ en dat komt omdat ik ze langer en beter ken. Maar ik ben me bewust van de beide partijen en van wat het gezegde ‘twee kijven, twee schuld’ inhoudt.

Wanneer jij stopt met vechten zal de ander dat ook (moeten) doen. En misschien betekent dat wel dat jij dan meer doet dan de ander, en meer verantwoordelijkheid neemt en dat zal het kind of de kinderen ten goede komen.

Het is menselijk om met twee maten te meten maar probeer daarbij reëel te blijven. Probeer oog te houden voor wat er daadwerkelijk gebeurt en wees ook kritisch op je ‘inner circle’. Wat zij doen heeft net zoveel invloed als wat de ander doet. En is daarmee niet slechter of beter.