Vroeger keek ik elke week naar CSI Los Angeles. Ik wist precies welke dag en hoe laat het kwam en ik miste, jaren geleden, geen enkele aflevering. Mijn liefste was veel weg en de meisjes waren nog zo jong dat ze redelijk vroeg op bed lagen en dan keek ik dus ‘mijn serie’.

Op enig moment kwam daar CSI Miami bij met de roodharige Horatio en zijn doordringende blik. Ook die serie volgde ik lange tijd en toen CSI New York erbij kwam werd mijn belangstelling al minder. Het werd een beetje teveel van hetzelfde.

Dat er een tijd zou komen dat wij niet meer gewoon, zoals toen, televisie zouden kijken, daar kon ik me niets bij voorstellen. Ik denk dat ik lang één van ‘de laatste der Mohikanen was’ die dat nog deed toen de rest van de wereld al dagelijks Netflixte.

Toen wij uiteindelijk begonnen met Netflix was dat met één aflevering per avond van de serie Downton Abbey. Daarna volgden Virgin River en Manifest en daarna nog vele andere die we ook begonnen te bingewatchen, soms twee of zelfs drie afleveringen achter elkaar. We begonnen ook met de mooie films die op Netflix worden aangeboden. Titels kan ik me daar niet van herinneren en van enkele maar hoe het verhaal in elkaar zat, ze volgden elkaar stomweg te snel op.

Van leuk werd het gewoon en van gewoon werd het gewoonte. We zaten soms uren achter het scherm en dan dacht ik daarna: ‘Ik had wel willen lezen,’ of, ‘we hebben vanavond helemaal niet echt met elkaar gesproken.’ Ik ging ook slechter slapen. Soms buitelden de filmbeelden door mijn hoofd en ze kwamen zelfs in mijn dromen voor.

Nu we het Netflixen beperken tot maximaal een film of aflevering van een serie per dag is er weer tijd voor andere dingen totdat we de dag eindigen met een beetje lezen en op tijd gaan slapen. En nu ik vroeger naar bed ga, sta ik ook weer vroeger op, of ik moet werken of niet…en dat is de echte winst, ik heb meer rust en tegelijk veel meer profijt van de dag.