Toen wij ouders werden waren we jong en we hadden er helemaal niet over nagedacht. We werden het gewoon en we handelden ernaar. Mijn man werkte en ik zorgde voor kind en huishouden. En werkte er een klein beetje bij.

Ik weet niet of ik er goed in was, maar ik deed er wel mijn uiterste best voor. Mijn meisje was gemakkelijk, met bijna alles, en wanneer ze niet gemakkelijk was had dat meestal te maken met iets dat voor haarzelf ongemakkelijk was. Ze kreeg tandjes, had buikpijn of een kinderziekte, of ze kon niet slapen. Dat hebben we allemaal wel eens.

Hoewel ze het grootste deel van de eerste twee jaar niet kon praten, net als alle baby’s, praatte ik wel veel met haar. Als ze iets over haar hoofd moest hebben, waar ze een hekel aan had, dan deed ik dat voorzichtig en praatte zachtjes met haar om haar gerust te stellen. En als ze niet kon slapen wiegde ik haar, toen ze een baby was, tot ze sliep. Ik had wel goed haar slaapsignaaltjes in de gaten en daarom viel ze meestal moeiteloos in slaap.

Toen ze groter werd en een zusje kreeg moest ik de aandacht verdelen, en dat lukte goed omdat ik veel tijd met de meisjes kon doorbrengen. Dat ze gemakkelijk waren betekende niet dat ‘er nooit wat was’. Ze waren, net als andere kinderen, soms stout, soms verdrietig, boos of gefrustreerd maar ik vond ook ons tweede meisje, gemakkelijk.

Mijn aandacht en zorg was vooral voor hen. Ik deed en doe mijn huishouding zoals ik dat doe. Er werd elke dag gekookt en afgewassen, regelmatig gewassen en stof gezogen. Ik heb minder schoon gemaakt dan heel veel moeders, maar volgens mij hebben we daar niet onder geleden.

Toen de meisjes één en vier jaar waren begon ik met thuis studeren. Nederlands en Engels op HAVO niveau leek mij een goed begin om later de docenten opleiding Engels te gaan doen. Omdat ik alleen mijn huiswerk kon doen wanneer het met het gezin goed ging, had ik bij het examen niet alles af maar slaagde ik toch. En het bleek voldoende om twee jaar later aan de HBO opleiding te beginnen.

Toen ik een keer een jonge moeder hoorde zeggen dat ze niet zoveel bij de kinderen kon of wilde zijn omdat ze ‘intellectueel uitgedaagd moest worden’ dacht ik: ‘Wat betekent dat eigenlijk?’

Ik Google het en vind: Je wordt intellectueel uitgedaagd wanneer je ‘Steeds iets nieuws mag doen. Vraagstukken mag onderzoeken die nog niet eerder onderzocht zijn en waarvan het antwoord onbekend is. Complexe onderzoeksgebieden toevertrouwd krijgt die ook nog jouw interesse hebben’.

Volgens mij ben ik, in de jaren thuis met de kinderen, juist voldoende intellectueel uitgedaagd en dat had niet met mijn studie te maken.