Op LinkedIn lees ik een ‘semi-serieuze’ vacature: De Nederlandse samenleving zoekt per direct honderdduizenden onbetaalde medewerkers (m/v/x). Als gewoonlijk zijn de reacties zowel positief ‘ik vind dat er terecht aandacht voor wordt gevraagd’ als negatief ‘de Correspondent lijkt steeds meer de weg kwijt te zijn’.

Het doel van het bericht is ‘om zichtbaar te maken hoezeer onze samenleving is gebouwd op een fundament van onbetaald werk dat vooral door vrouwen wordt gedaan’ lees ik als antwoord van een van de auteurs van De Correspondent, die dit heeft geplaatst. Daarmee doelt ze op het opvoeden van de kinderen en het verzorgen van het huishouden.

Ik ben één van de vrouwen die dat werk grotendeels heeft gedaan naast werk en studie. En het klopt wat een dame als commentaar geeft: ‘Zodra we dat werk uitbesteden, hangt er wel een prijskaartje aan. Denk bijvoorbeeld aan kinderdagverblijf en poetshulp,’.

Natuurlijk was het onze keus dat ik dit werk op me nam. Ik had al acht jaar gewerkt en mijn man zat net in zijn eerste baan toen ik ongepland zwanger raakte. En al waren we jong, 22 en net 24, we hadden de notie om te bedenken dat we de zorg en verantwoordelijkheid kregen voor een kind en dat vonden we enorm belangrijk.

We deden vervolgens wat een meneer in zijn commentaar opperde: ‘…zeggen dat je samen het salaris verdient en het meteen op de gezamenlijke rekening laten storten. De één zorgt er tenslotte voor dat de ander buitenshuis kan werken en de aandacht volledig op dat werk kan richten omdat het thuiswerk onder controle is.’

Voor ons werkte dat goed en wellicht is een goede variant dat je, afhankelijk van de mogelijkheden die je werk biedt, samen maximaal 6 dagen werkt. En of dat vier om twee is, een om vijf of ieder drie, dat maak je samen uit. De kinderen worden dan voor het grootste deel door hun eigen ouders verzorgd en opgevoed. Ik ben blij dat wij dat hebben kunnen doen.

Van het verzorgen van ons gezin en de huishouding heb ik veel geleerd. Het was niet altijd schoon en netjes in huis omdat ik daar niet persé goed in ben, en ik vind dat ook minder belangrijk dan de goede relatie die we met elkaar hebben kunnen ontwikkelen. Evenals de liefde die in ons gezin kon groeien omdat wij de kinderen met net zoveel respect behandelden als we van de kinderen verlangden.

Als je samen bent kun je met elkaar communiceren en dat kan niet als je niet samen bent. Wanneer je minder betaald werk doet, dan heb je minder geld. Voor mij zijn dit logische dingen waar je voor kunt kiezen. Maar hoe je het ook wendt of keert, zorgen voor gezin en huishouden en kinderen opvoeden, is werk. Ik vind ook dat dat best een keer gezegd mag worden.