Over communicatie wordt veel gesproken, bijna iedereen heeft wel moeite met een vorm van communicatie . Communicatie is een van de belangrijkste, zo niet het belangrijkste onderdeel van de samenleving. Over welke samengestelde groep mensen je het ook hebt, zij zullen altijd communiceren.
Iedereen zou het al vroeg moeten leren. Is dat dan niet altijd zo? Ik denk het niet. In feite begint het al wanneer een nieuw mensje nog niet eens zichtbaar is. Zou iedere zwangere vrouw, zich daar wel bewust van zijn? Was ik het mij bewust? Ja, ik was het mij bewust. Ik denk wel dat het ermee te maken had dat ik op dat moment niet voor een zwangerschap had gekozen maar wel voor het kindje toen ik zwanger bleek te zijn.
Net als ik raakte onze dochter ook zwanger toen zij 24 was. Bij hen was het een bewuste keuze. Toen haar ventje nog maar een kleine baby was zei ze: “Mam, wil je alles voor hem benoemen want een baby heeft daar wel behoefte aan. Hij wil weten wat hij ziet,” en ik dacht: “Ja, dat kan ik mij goed voorstellen,”
Dus stond ik met hem voor het raam en vertelde wat we buiten zagen: “Kijk, een boom met een vogeltje, en dat is een bus en daar komt een meisje aan op een fiets,” Vijf jaar later sta ik versteld van de woorden die hij en zijn drie jarige zus weten te gebruiken, de volzinnen waarin ze spreken, maar ook de volwassen zinnen die heel grappig klinken uit die kleine kindermondjes.
Toen ik vanmiddag haar chocolademondje wilde afvegen en begon te zeggen: “Kom Famke, laat oma even je toetje ………..,” riep zij verheugd naar haar broer: “Ja, toetje, toetje, toetje, Finn we mogen een toetje,” voordat ik kon afmaken: “……. je toetje vegen,” Wij eten normaal gesproken ook ons toetje na het avondeten maar dit keer aten zij midden op de dag alvast een toetje vanwege onze ‘communicatiestoornis’.
Misschien is dat wat de communicatie zo lastig maakt. Wat wordt gezegd en wat wordt begrepen komt lang niet altijd overeen. Over het algemeen ‘horen’ we allemaal goed, maar de vraag is vaak: in hoeverre ‘luisteren’ we echt.