Ongewild schrijven we met ons allen geschiedenis. Wie had dit voor mogelijk gehouden? Ik niet. Ik denk niemand. Het coronavirus is een pandemie geworden. We hebben in Nederland tot nu toe meer dan twintig (inmiddels meer dan honderd) dodelijke slachtoffers te betreuren. Volgens het RIVM hadden allen al gezondheidsklachten. Onderliggend lijden noemen ze het.
De ziekenhuizen en andere hulpdiensten kunnen gelukkig nog functioneren. Wellicht door de vergaande maatregelen die toch dit weekend zijn genomen. Gesloten scholen, afgelaste evenementen. We kennen ze allemaal. Ik ben blij met deze maatregelen. Het is van levensbelang deze ziekte zo snel mogelijk te beteugelen.
Tegelijk denk ik na over de overige gevolgen van deze bizarre situatie. Schiphol wil uitbreiden, wat ik persoonlijk niet wenselijk vind, aangezien er al veel teveel co2 uitstoot is. Mensen hebben zich enorm druk gemaakt over parttime werkende ouders. Alles om de economie te laten groeien.
En nu … wordt ten gevolge van dit virus de co2 uitstoot zomaar enorm verminderd. Ouders en kinderen, veel meer dan de tot nu toe parttime werkende ouders, zullen tot drie weken achter elkaar met elkaar doorbrengen. We kunnen tijd aan elkaar besteden.
Het is te hopen en zou heel verstandig zijn als wij, die gedwongen een stapje opzij moeten doen, inderdaad onze rust nemen en ondertussen om ons heen kijken of er iemand is die ons nodig heeft. Laten we onze helden eren, de mensen die de slachtoffers moeten helpen, beter maken en bijstaan. En de mensen die ervoor zorgen dat, als wij ons hoofd koel houden, iedereen gewoon de boodschappen kan krijgen die ze nodig hebben. De mensen die ervoor zorgen dat de maatregelen worden uitgevoerd en de mensen zullen opvangen die hiervan in de war raken.
Nee, ik weet niet hoe dat straks moet met de economie. Natuurlijk krijgt die een enorme knauw. Maar ik ben wel blij dat eindelijk de mensen voorop staan. Misschien kunnen we na deze crisis met elkaar nadenken over wat echt belangrijk is. En hoe wenselijk het eigenlijk is om steeds meer te willen. En hoe fijn het is om wat meer rust te hebben en meer bij onze jonge kinderen en elkaar te zijn.
Thuis werken en thuis je kinderen opvangen kan elkaar bijten. Het is dus belangrijk ook daar de goede keuzes in te maken. Na al het rennen en vliegen, wat we zo gewend zijn, zal het moeilijk zijn maar … alles moet even op een lager pitje en op een lager tempo.
Laten we uit deze beroerde en bizarre situatie proberen iets goeds te halen. Zou dat kunnen? En dankbaar zijn voor de mensen die in deze moeilijke omstandigheden onze redders zijn in de nood.