Mijn uitgangspunt is dat we gezond zijn. Dat denk ik en dat hoop ik. Het betekent niet dat we geen zorgen, beperkingen en ongemakken hebben, want die hebben we wel. Als je bijna 60 en 60+ bent dan zou het heel bijzonder zijn als je dat niet had.

Maar dan zo’n mooie dag. Zo’n mooie eerste, heerlijke zon dag, na een donkere periode met af en toe regen. Zo’n periode waarop menigeen, midden in deze zomer, verzuchtte dat het wel herfst lijkt. Zo’n dag is dan weer even bijzonder.

De zwaluwtjes vliegen als levende pijltjes door de lucht en de musjes vliegen in paartjes of groepjes van de ene boom naar de andere, op steigers, hekken of heggen, of even op je eigen veranda dicht bij je huis.

De wereld is mooi. Het groen en de bloemetjes in onze eigen tuin en om ons heen. De zon in nu nog gesluierde lucht en het water dat ik zie blikkeren in het zonlicht. Het water dat zo rustgevend langs de steiger stroomt.

Voor mij is ook het leven mooi. Ondanks de zorgen, beperkingen en ongemakken die ook mij van tijd tot tijd plagen. En ik begrijp dat het veel te maken heeft met deze mooie plek waar wij elke zomer weer mogen neerstrijken. De plek die zo geschikt voor mij is, juist omdat alles hier klein en overzichtelijk is, de plek waar mijn onrustige geest altijd weer de ruimte vindt om te herstellen van onrustige gedachten.  

Deze plekken zijn overal te vinden en vroeger zocht ik die op wanneer ik het nodig had. Dan zat ik een poosje bij een vijver, op een bankje of in het gras. Of in een parkje of plantsoen. Daar staan die bankjes er voor. Om even bij te komen van onrustige gedachten.

Die bankjes zoeken we ook op als we echt even gaan fietsen, niet een rondje maar even verder. Met een tasje met boterhammen en wat lekkers mee, een boekje of een blad. En dan voor mij het ultieme, als mijn liefste zich uitstrekt op zo’n bankje en met zijn hoofd in mijn schoot even wegdommelt en ik op zo’n mooi plekje ongestoord kan lezen.

De wereld is mooi en soms…is het leven ook even, heel mooi.