We vertellen elkaar doorlopend verhalen. Dingen die we gehoord of gezien hebben, of waar we een mening over hebben. Soms vraagt iemand zich af: ‘Is dit nou roddelen?’ en dan zeg ik: ‘Nee hoor, jij hebt het toch zo beleefd?’ En daarmee is het gewoon een verhaal.

Als er emotie bij komt wordt het vaak anders. We zijn dan geneigd om de versie te vertellen waaruit ons gelijk blijkt en de ander ‘de boosdoener’ lijkt. Ik heb meerdere malen een verhaal van twee kanten gehoord waaruit dit is gebleken. Ik houd me dan meestal stil, of probeer rustig wat tegenwerpingen te maken, maar dat is vrijwel altijd tegen dovemans oren gezegd.

En toch is er altijd een andere kant.

De andere kant van mijn verhaal was dat ik jong en naïef was, overweldigd door een manier van leven dat ik niet kende en dacht dat op de één of andere manier het ‘beter’ was, dan het leven dat ik tot dan toe had geleid. Ik nam daardoor afstand van mijn familie, tot ik me realiseerde dat zij natuurlijk al die tijd goed waren geweest…zoals ze zijn.

Ik ben wat huiverig geworden voor verhalen die met emotie worden verteld, over ‘die ander, die de boosdoener lijkt’. Vooral als uit niets het begrip voor ‘die andere kant’ blijkt. Maar die andere kant is er altijd. Wat die ander zegt of doet vat jij op met jouw referentiekader, jouw emotie, jouw denkwijze…en het is niet gezegd, dat dat ‘de waarheid’ is.

Het zou mooi zijn als we elkaar de ruimte konden geven om het hele verhaal te vertellen. Daarmee hoef je het nog steeds niet met elkaar eens te zijn maar kun je wellicht wel samen verder. En het handigste is dat te doen, wanneer de emotie gezakt is. Daarmee voorkom je een ‘welles/nietes’ verhaal.

Het er niet over hebben en daarmee onderhuids laten sudderen, is niet handig. Hoe en wanneer dan ook, het zal dan een keer weer de kop opsteken. Het belangrijkste onderdeel in dit verhaal is ‘erkenning’. We kunnen elkaar het hele verhaal vertellen als we bereid zijn elkaar te erkennen in hoe we ons er afzonderlijk over voelen.

Dan kunnen we in openheid, samen verder.