Het was een enorme sprong in het diepe. Ik werd al jaren gedreven door de vraag: wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat meer kinderen hun kerngezin kunnen behouden? ‘Alleen op mijn zolderkamertje,’ zoals één van de docenten het in één van de lessen noemde, was ik daar al jaren mee aan het werk.
Toen kwam de mogelijkheid om Healthy Ageing Professional (HAP) te gaan doen en nam ik dus die sprong. Zonder verwachting, open-minded. Ik had wel verwacht dat het moeilijk zou zijn maar wat dat ‘moeilijk’ zou inhouden, dat wist ik niet.
Ik nam de moeilijke theorie, de voor mij ‘vreemde taal’ en de methodologie, zo goed als ik kon tot me. Ik printte, verzamelde en bestudeerde alles wat ik dacht dat belangrijk was en ik vond een opdrachtgever bij wie ik mijn innovatie kon ontwikkelen.
Met de theoretische kant was ik voorzichtig begonnen en dat ging me moeilijk af. Maar moeilijk heeft mij nog nooit ergens van weerhouden. Ik kan hard werken en ik ga ervoor…altijd.
En toen vond ik de websites van de cursussen OuderTeam.nu en PinkCloud. Ouderschapscursussen gericht op het versterken van de relaties van aanstaande ouders. OuderTeam.nu is onderzocht en ontwikkeld door mevrouw Gravesteijn, lector Ouderschap en Ouderbegeleiding aan Hogeschool Leiden. PinkCloud is in samenwerking met experts, praktijkprofessionals en jonge ouders door de Universiteit van Amsterdam ontwikkeld. En ik realiseerde mij, het is er al. Terwijl ik alleen bezig was op mijn zolderkamertje waren er mensen die het ook onderzochten en ontwikkelden, mijn innovatie waarvoor ik aan de opleiding begonnen ben.
Mijn hart maakte een sprongetje, want het klopt dus. Waar ik me ongerust over maak, al jaren. Teveel kinderen die de dupe worden van de scheiding van hun ouders. Dat daar meer aan moet gebeuren en liefst aan de voorkant, voordat de baby geboren wordt. Dat het kan helpen de relatie van de aanstaande ouders te ondersteunen, zodat zij beter voorbereid, bewuster aan het avontuur van het worden van een gezin kunnen beginnen. Dat zij grotere kans maken op Healthy Ageing from the start. Mijn onderwerp is hiermee gevalideerd.
En nu? Ik ben dankbaar voor het afgelopen half jaar. Voor de mensen die ik heb leren kennen, mee mocht optrekken en die ik bewonder om wie zij zijn en wat zij kunnen. Ik ben blij met het kijkje dat ik mocht hebben in de wereld van de wetenschap, en met de wetenschap, het inzicht, dat dat niet mijn wereld is.
Ik stop…met de opleiding, maar mijn zoektocht gaat verder. Want wat is het rendement van de cursussen. Is het structureel opgezet of als (aflopend) project? Zijn er resultaten van bekend? Zijn de ouders die aan de cursussen hebben deelgenomen bij elkaar gebleven? Hebben hun kinderen bij hen een goed en veilig thuis en ervaren zij daar ‘positieve gezondheid’? Zijn de oudercursussen de nu nog ontbrekende schakel in de zorgketen rond de ‘geboorte’ van een gezin? En als dat zo is, hoe gaan we er dan voor zorgen dat ze in het zorgpakket voor gezinnen worden opgenomen?
Pas als ik de antwoorden heb op deze vragen is mijn zoektocht afgelopen. En ondertussen blijf ik opkomen voor de kinderen. Ik blijf ‘De Prille-ouder coach’ en ik blijf mijn blogs schrijven en verspreiden.
Voor mij is de opleiding klaar. Wat er al is kan ik niet meer onderzoeken. Maar iets maken, ontwikkelen, weten is niet genoeg. Het gaat erom wat ermee wordt gedaan.
De prille ouder
Twintig, dertig, veertig en alle leeftijden daartussen. Wanneer je je eerste baby krijgt ben je een prille ouder. Ja, allemaal even pril. Echt weten hoe het is om vader of moeder te zijn, dat weet je allemaal niet.
De omstandigheden kunnen enorm verschillen. Je kunt veel of weinig geld hebben. Lang of kort bij elkaar zijn. De baby kan gewenst zijn of een verrassing. En soms komt een baby totaal onverwacht. Maar dat is heel zeldzaam. Soms heb je er heel lang naar uitgekeken omdat de zwangerschap op zich liet wachten.
Bij de geboorte van een baby zijn er één, twee of misschien wel drie ouders die samen met de baby een nieuw gezinnetje vormen. Ik zeg dan dat er ‘een gezin is geboren’. Terwijl er voor de geboorte van een baby allerlei hulp en protocollen zijn, is die er voor de geboorte van het gezin niet. Om vader of moeder te worden hoef je geen opleiding te volgen en je hoeft er ook geen examen in te doen, terwijl het zo’n ingrijpend en complex gebeuren is.
Volgens mij bepalen al die omstandigheden niet hoe het gezin zich zal ontwikkelen. Ook het feit dat ouders hoog of laag zijn opgeleid maakt niet het verschil. Daar vergissen mensen zich nog wel eens mee. Als ik vertel over mijn prille-oudercoach idee hoor ik vaak: ‘Oh, dat is zeker voor lager opgeleide mensen,’ of: ‘dat is zeker voor tienermoeders,’ maar nee, dat is niet zo.
Het heeft veel meer te maken met hoe je communiceert. En dan bedoel ik niet alleen wat je tegen elkaar zegt maar ook hoe je met elkaar praat. Deel je daadwerkelijk elkaars leven? Vertel je elkaar wat je meemaakt in de tijd dat je niet bij elkaar bent? Als je dat doet is het leuk en gemakkelijk, want je weet waar de ander het over heeft. Deel ook je verhalen over de kinderen met elkaar. En ook daarbij geldt: hoe praat je erover. Kinderen zijn bewerkelijk, onhandig, traag als jij snel wilt en andersom. Dat doet wat met je. Deel dat samen. Dan deel je ook het gevoel…als het naar is, en ook als het heel leuk is. Want dat zijn kinderen ook, leuk en lief, ondeugend en trouw en loyaal.
Ouders worden, ouders zijn, dat is een heel ding. Natuurlijk maak je fouten, net als je ouders en je grootouders voor jou. Dat hoort bij het leven, vallen en weer opstaan. Het begint allemaal bij het prille ouderschap…voor iedereen.
Liefdevol communiceren 