We zijn allemaal wie we zijn. Diep van binnen weten we meestal wat dat betekent. Ik weet wie ik ben en ik weet ook dat velen een ander beeld van mij hebben. Net als ik van velen. Hoe dat komt? Omdat we ook altijd iemand zijn in het oog van de ander.

Stellig iets van iemand vinden vind ik moeilijk. In mijn ogen is diegene altijd meer dan er van hem of haar wordt gezegd.

Stel je voor dat je al twintig jaar met iemand samenleeft. Je bent getrouwd en hebt kinderen. Je bent naar elkaar toegegroeid en dat is niet zonder slag of stoot gebeurd. Zijn familie vindt hem veranderd en vindt dat dat jouw ‘schuld’ is. Wat zeggen ze daarmee over diegene met wie je samenleeft?

Of je hebt al twintig jaar een moeizame relatie. Goed communiceren is je samen, jammer genoeg, niet gelukt. Je hebt er hulp bij gezocht en je hebt allebei je uiterste best gedaan. Je hebt steeds meer moeite samen een goede modus te vinden. Wanneer haar familie er is praat ze wel, is ze wel ontspannen en jij hebt daar dan juist weer moeite mee. Dat is wat zij zien en daar vinden ze dan wat van.

Lastig. Wie kan in de relatie van een ander kijken? Je maakt alleen de momenten mee dat je erbij bent. En wanneer je die ander wat vraagt, dan krijg je zijn/haar verhaal. En hoe eerlijk die ook is, hij/zij vertelt het ten faveure van zichzelf. Want dat is wat mensen doen. Je vertelt niet gauw iets lelijks van jezelf. En zelfs al geeft hij jou de credits die je verdient, dan kan het nog zo zijn dat die ander dat niet hoort, omdat hij of zij zelf al lang een oordeel over hem of haar en over de relatie heeft geveld. Wederom, wat zeg je daarmee over de ander waarmee hij of zij samenleeft.

Ik ben blij dat ik zelf niet zo stellig ben. Mensen hebben goede en slechte eigenschappen, goede en slechte momenten. Je kunt best iets van iemand vinden en behalve over die ander, zegt het ook altijd wat over jezelf. Diep van binnen weten we meestal heel goed wie we zijn maar behalve dat, zijn we ook altijd iemand in het oog van de ander.

Er gaat veel fout in onze maatschappij. Daar wordt in de politiek veel over gesteggeld. De regerende partijen lijken hun uiterste best te doen ons land goed te besturen en de oppositie lijkt hun best te doen ons te laten zien dat ze een heleboel echt niet goed doen.

Er gaat ook veel fout in de wereld. Actiegroepen gaan de straat op om te protesteren tegen alles wat niet goed gaat. Groot-Brittannië vindt dat de Europese Unie zoveel verkeerd doet dat ze met alle moeite die het ze heeft gekost zich van ons hebben afgescheiden.

Hoe moet het wel? Niemand lijkt dat nog te kunnen zeggen…of doen. Soms denk ik dat iedereen maar wat doet. In het groot de regeringen en in het klein wij.

In een documentaire over de Zuidas hoor ik meneer Westra van Holthe zeggen: ‘Elk mens is hier om iets bij te dragen en elk mens is hier voor een reden,’ Wat mezelf betreft klopt dat wel. Ik wil er alles aan doen om ouders beter dan nu voorbereid te krijgen op het ouderschap en dan vooral (de hulp die nu nog ontbreekt) mentaal. Dat ze zich bewust worden van het belang van hun communicatie, verbaal en non-verbaal en hun samenwerking voordat ze aan dat heel grote gebeuren beginnen dat ‘opvoeden’ heet. Dat gebeuren waarmee de staat van de maatschappij valt of staat.

Omdat toch niemand lijkt te weten wat er moet gebeuren om de wereld te verbeteren denk ik dat we het misschien anders moeten aanpakken. Misschien kunnen we stoppen met dingen waarvan we weten dat het niet goed is. Heel bekend, en wat al veel mensen doen, is natuurlijk roken en vlees eten. Daarvan zijn we ons met elkaar bewust en er zijn al veel mensen mee bezig…om hiermee te stoppen.

Misschien kunnen we ook stoppen met subsidies. We weten dat daar grote problemen mee kunnen komen. Laten we ervoor zorgen dat iedereen in een huis kan wonen. Het is ten slotte een grondrecht voor iedereen. En dat iedereen die kinderopvang nodig heeft die gewoon kan betalen omdat (net als met huurwoningen zou moeten zijn) die voor iedereen te betalen is. Zonder subsidies.

Laten we ook stoppen met een woord als ‘verdienmodel’. Ik las ergens dat voor elke (hulp)instantie een probleemgezin die zij kunnen begeleiden een verdienmodel is. Dat daarom een gezin soms meer dan 100 verschillende hulpverleners heeft waarvan maar een klein deel de mensen echt helpt. Stoppen daarmee!

Wat ook volgens mij helemaal niet goed werkt voor heel veel mensen is ‘marktwerking’. Bij belangrijke zaken als zorg, recht, onderwijs en huisvesting zou dit helemaal niet aan de orde moeten zijn. Zorg, recht, onderwijs en huisvesting moet gewoon altijd goed geregeld zijn, daar hebben we allemaal recht op.

En laten we ons gezin belangrijker vinden dan ons bezit. Laten we zijn belangrijker vinden dan hebben. Als we niet weten hoe het moet, laten we dan stoppen met doen waarvan we wel weten hoe het niet moet.

Op LinkedIn zie ik een bijdrage van mevrouw Jet Bussemaker. Het gaat over de problemen rond obesitas en hoe het een maatschappelijk probleem betreft en geen probleem van het individu.

Via de link: https://www.groene.nl/artikel/buikvet-is-niet-een-laagje-blubber-alleen is het lange artikel te lezen waar deze bijdrage over gaat. Het artikel heeft een leestijd van 21 minuten. Lang vind ik voor een LinkedIn bijdrage. Maar ik vermoed dat ik hier een commentaar op wil geven en lees het dus, helemaal.

Om te weten dat obesitas er is in ons land hoef ik maar om me heen te kijken. Dat het ernstige gevolgen kan hebben, dat het meer voorkomt bij mensen die in armoede leven, dat al jaren vele instanties zich ermee bezig houden, daarover heb ik al vaker iets gelezen. En toch…toch lijkt obesitas onder de mensen eerder toe dan af te nemen.

Daarom is er de roep om preventie. Wat niet gebeurt (in dit geval dat mensen te dik worden), daar hoef je ook geen (dure) maatregelen voor te nemen. Ah, preventie. Daar schreeuw ik ook om en wel, preventie vanaf het begin. Daar is dan ook mijn commentaar op gericht.

De beste preventie die ik kan bedenken is al voor de geboorte van een baby, voor de geboorte van een nieuw gezin, de ouders een goede oudercursus aan te bieden. Een cursus die gericht is op het samen sterk staan in het ouderschap. Een cursus waarin communicatie en samenwerking een belangrijke plaats inneemt , waar ook een ‘goede leefstijl’ onderdeel van kan uitmaken.

Wanneer aanstaande ouders goede voorlichting krijgen over een gezonde leefstijl, dan is er veel kans dat ze voor zichzelf en hun kinderen goede keuzes kunnen maken. Een gezonde leefstijl begint bij een gezonde relatie. Een relatie waarin liefdevol gecommuniceerd wordt, waarin daadwerkelijk het leven van het gezin ‘gedeeld’ wordt. Waarin ouders weten wat ze voor elkaar en hun kinderen willen. En dat is voor iedere ouder zeker geen obesitas.

Een goede leefstijl is in de eerste plaats een kwestie van mentale kracht. En om mensen mentaal in hun kracht te zetten, daarmee kun je niet vroeg genoeg beginnen.

Als een filmpje in mijn hoofd zie ik me lopen over het winkelcentrum met mijn twee kleine meisjes. Het is een speciale dag, want overal liggen kleedjes met speelgoed en oude boeken en boekjes met achter elk kleedje één of twee kinderen. De meisjes weten al lang dat ze iets mogen uitzoeken en ze rennen van het ene kleedje naar het andere om te kijken wat ze echt graag willen hebben.

Wat elk van de meisjes uitzocht weet ik niet meer, maar over het boek, met de blije titel ‘O, wat een fijne dag’, waren ze het direct eens, die wilden ze heel graag hebben. In grappige zwart/wit tekeningetjes en kleine tekstjes, afgewisseld met over twee pagina’s gekleurde heel mooie tekeningen met gedichtjes, beschrijft dit boek de dagen van een kind vanaf het wakker worden ’s morgens tot het ’s avonds naar bed toe gaan. Ook gaat het over wat je later wilt worden, over vriendschap en verdriet. En de verschillende dingen die kinderen in de verschillende jaargetijden doen.

Ik weet niet hoe vaak we dat boek hebben gepakt, om voor te lezen en te bekijken. Ik vond het zeker zo mooi als de kleine meisjes. Bij elke keer dat we het pakten ontdekten we weer nieuwe dingen.

Toen de meisjes groter werden en er niet meer naar omkeken, bleef het in mijn boekenkast staan…en decennia later heeft het boek weer plezier gegeven aan de volgende generatie, de kleine kindjes van mijn eigen kinderen.

Ik moest er vanmorgen aan denken toen ik met mijn liefste in het zonnetje zat en dacht: ‘Oh, wat een heerlijke dag,’ en ik realiseer me dat ik dat best vaak denk. Als ik bij mijn kinderen ben bijvoorbeeld, of met mijn liefste een wandeling maak. Als ik denk aan de wilde jongetjes en wat die allemaal beleven, of aan de grotere kinderen waarbij ‘oppassen’ tegenwoordig betekent, lekker in de stoel zitten lezen. En ook als ik bij één van de zussen aanfiets voor een kopje koffie en een praatje, of als ik bij mijn broer een paar uurtjes gitaar kan spelen.

O, wat een fijne dag, soms kan het er zomaar zijn.

‘Nee, ik wil geen zorgmelding doen, alleen een formele melding. Ik heb over deze mevrouw geen zorg,’ zegt de verloskundige. De dame van ‘Veilig Thuis’ aan de andere kant van de lijn geeft aan dat dat niet mogelijk is, de verloskundige moet een zorgmelding doen. De zwangere moeder, voor wie de verloskundige volgens protocol een formele melding wil doen, is in verwachting van haar derde kind. Haar twee andere kinderen zijn uit huis geplaatst. Ondanks dat deze moeder, met haar nieuwe partner, haar leven aantoonbaar weer op de rit heeft, krijgt ze haar oudere kinderen niet terug. Deze kinderen zullen tot hun achttiende in een pleeggezin opgroeien, omdat de kinderrechter dat heeft bepaald.

In de 2Doc Goede moeders volgen we verloskundige Sylvia van Kospoth die in haar praktijk meerdere zwangere moeders begeleidt, waarvan de andere kinderen uit huis zijn geplaatst. In één van de gevallen is dit gebeurd na een anonieme melding waarbij werd gezegd dat de moeder een persoonlijkheidsstoornis heeft. Hoewel zij later heeft kunnen aantonen dat dit op onwaarheid berust bleef de uithuisplaatsing. Er werd gezegd dat de kinderen nu ‘aan de pleegouders zijn gehecht’ terwijl de kinderen zelf aangeven ‘naar huis te willen’.

In een ander geval was de moeder de eerste keer te jong om voor haar kind te zorgen en heeft toen vrijwillig afstand van haar baby gedaan. Daarna werden haar nieuwe baby’s kort na de geboorte bij haar en haar partner weg gehaald. De moeder zou niet in staat zijn voor haar kind te zorgen, tot grote verbazing en terechte boosheid van de verloskundige die dit paar heeft begeleid en weet dat ze dat wel kunnen.

In de documentaire komt naar voren hoeveel schade en (mentaal) geweld er wordt gedaan aan zowel de ouders als de kinderen die van elkaar worden gescheiden op last van de kinderbescherming en jeugdzorg. Instanties die er zouden moeten zijn om kinderen te beschermen en zorg te geven aan kwetsbare ouders en kinderen. 

In de documentaire komt een psycholoog aan het woord die al jaren misstanden constateert in jeugdzorg instellingen. Hij noemt een percentage van 60% van onterechte uithuisplaatsingen en/of onder toezichtstellingen. De reden die hij hiervoor geeft, is dat in plaats van feitelijkheden er (te)veel interpretaties worden gegeven in de rapportages aan de kinderrechter.

Kijk deze 2Doc terug https://www.npostart.nl/2doc/07-07-2021/KN_1725987 , je weet niet wat je ziet.

Hulde aan deze verloskundige die niet wegkijkt maar deze kwestie aan de kaak stelt. Dat het met de baby’s in de documentaire goed is gekomen, dat ze bij hun eigen ouders mogen opgroeien, hebben de ouders wellicht aan de documentaire en haar makers te danken. Dat de oudere kinderen niet naar de (nu aangetoond goed functionerende) ouder(s) terug kunnen is een vorm van kindermishandeling door instanties, die kinderen moeten beschermen en voor kwetsbare kinderen en hun ouders zouden moeten zorgen.

Mijn moeder kon mooi vertellen, en dat deed ze ook graag. Gelukkig had ze 12 kinderen en 22 kleinkinderen, waardoor ze steeds weer de verhalen kon vertellen waarvan ze zelf zo genoot.

Toen ze eens had gespijbeld kreeg ze als strafwerk het overschrijven van een plantkunde-les. Ze leverde het in…en kreeg het terug met de opmerking: ‘Bewaar het maar voor een volgende keer,’. Met een prachtig, triomfantelijk gezicht voegde ze daaraan toe: ‘Dat liet ik me natuurlijk niet nog eens zeggen,’.

Ook wilde ze graag meelopen met de wandelmars van school, maar daar moest je 16 voor zijn. Geen probleem voor mijn moeder, bij de directeur van de school kreeg ze gedaan dat ze voor die gelegenheid haar leeftijd met twee jaar mocht verhogen. En voortaan deed zij natuurlijk aan de wandelmarsen mee.

Ze had ook nog een mooi verhaal over een klasgenoot die Varkevisser heette. De meester, meneer Ronteltap, had tegen hem gezegd: ‘Dat is toch geen naam, die jij hebt, dat is een werkwoord: ik vis varkens, jij vist varkens, enz.’ waarop de leerling direct pareerde: ‘Ik rol van de trap, jij rolt van de trap, enz.’ ‘Ad rem,’ vond de meester. 

Het leuke aan die verhalen vind ik dat mijn moeder blijkbaar ook graag naar school ging, net als ik. Zij was alleen niet zo’n braverik als ik. Ze spijbelde gewoon als ze vond dat ze daar reden voor had. Ik was er altijd, op de keer na dat ik wist dat de klas ging paardrijden in plaats van een gymles. Ik durfde daar niet aan mee te doen omdat ik op mijn negende mijn arm op twee plaatsen had gebroken…na een val van een pony. Mijn moeder heeft toen voor mij naar school gebeld en gezegd dat ik niet kwam. Zo was ze ook, niet teveel woorden aan vuil maken, gewoon, ik kwam niet, klaar.

Ik hield van haar verhalen en het mooiste verhaal blijft voor mij die ene over haar moeder. Op een dag kwam er een buurmeisje aan de deur en mijn moeder deed open. Wat de beide kinderen aan informatie uitwisselden weet ik niet, maar mijn moeder kwam bij haar moeder en zei: ‘Mammie, Anneke staat voor de deur en ze vraagt een kwartje,’ Ik weet nog dat ik haar aankeek en vroeg: ‘Wat zei mammies moeder toen, mam,’ En, alsof dat het enig mogelijke antwoord was, zei ze: ‘Nou…geef dan,’

We hebben haar nooit gekend, de moeder van onze moeder. Ze overleed al toen ze 37 was, onze moeder 16 en het jongste zusje nog maar een baby. Ze heeft niet lang voor haar kinderen kunnen zorgen, maar ze heeft ze wel de zorg voor een ander kunnen meegeven. En ik ben blij en trots dat wij daar ook wat van hebben mee gekregen.

Schuldloos gescheiden. Volgens mij kan dat net zomin als Scheiden zonder schade. In mijn beleving kan er bij een scheiding geen sprake zijn van schuld. Net als bij heel veel andere situaties waarbij het woord ‘schuld’ wordt genoemd. Heb jij schuld wanneer je verliefd wordt op een ander, terwijl je in je eigen huwelijk bent vastgelopen en er toch alles aan gedaan hebt om het beter te laten werken? Heb je schuld wanneer je wegloopt van je echtgeno(o)t(e) en je kleine kindje, omdat je ervan overtuigd bent dat dat ook voor hen het beste is en nog niet weet dat dat niet klopt? Het is een enorm drama voor alle betrokken partijen, maar heb je dan schuld?

Ik weet dat het programma Scheiden zonder schaden erop gericht is bij een scheiding de schade voor alle betrokken partijen en vooral voor de kinderen te beperken. Maar zonder schade scheiden, wanneer er kinderen bij betrokken zijn, is niet mogelijk.

In de scheiding die ik van dichtbij heb meegemaakt heeft de moeder van het gezin eens gezegd: ‘Ja, mijn kinderen zijn ook beschadigd, dat kan niet anders,’ en ik denk dat ze daarin gelijk heeft. Nu, een aantal jaren na de scheiding zie ik dat alle betrokken volwassenen hun uiterste best doen het voor deze kinderen zo goed en gemakkelijk mogelijk te maken. Wat dat inhoudt?

De rust voor de kinderen, van altijd weten wanneer ze bij pappa en wanneer ze bij mamma zijn. De volwassenen die meedenken over wat de kinderen nodig hebben voor school en dat naar hun beste kunnen, en in overleg, voor ze faciliteren. De liefde die ze van alle kanten wordt geschonken. De manier van overleg en elkaar aanspreken in het belang van de kinderen. Ervoor zorgen dat de kinderen weten: mijn pappa en mamma zijn niet meer samen, maar ze houden allebei van ons en wij mogen van allebei blijven houden. En zelfs van de nieuwe man of vrouw in hun leven.

Wanneer alle gescheiden ouders dit waar kunnen maken dan zijn we een heel stuk dichter bij ‘Scheiden zonder schade’.